aNg mAhiwaGang piNas!

dalawang taon walang uwian,halos nakamamatay ang homesickness,nakaranas at napagdaanan ko ito sa loob ng anim na buwan at pasundot-sundot na araw kagaya ng pagsundot ko sa ilong ko sa dami ng kulangot, ang hirap,mapag-isa, talagang tutulo ang uhog mo sa iyak,di ko nga alam kung bakit ganun ang feeling,ang bigat talaga! tuwing hihiga ako sa kama,parang lumiliit ang sulok nito at ang kisame parang bumabagsak sayo unti-unti,ganun kabigat.pero kung iisipin napakabilis ng panahon,sa dalawang taon yun, nakita ko ang pagbabago,naranasan kong tumayo sa sariling paa,at naranasan ko ring maging kaibigan ang aking palad sa gabi madalas akong mag lotion,para bang siya lang ang nakakaintindi ng aking pangangailangan,kaya pag tinanatanong ako kung malinis ang kamay? syempre! dahil sya ay aking alaga,oo, naman! dahil ito ang ginagamit ko tuwing nagiisa ako at para mawala ang init ng ulo...gamit ko ang kamay ko sa pagdrawing ng layout dahil sa trabaho ko.kaya kailangan alagaan dahil ito ang buhay ko...ang haba naman ng paliwanag ko sa kamay,dahil sapagkat datapwat,ngayon umuwi ako nakapagpahinga ang kamay ko...

marami akong nakagiliwan ngayon na hindi ko pansin nuon,gaya ng pagsakay ko ng tricycle,mga kulisap sa bahay,mga ingay ng palaka sa gabi.langgam,suso,bubuli,kulig-lig, ang alaga kong si argo,mga kambing,sabungin manok ni kuyang, palayan,ilog at syempre ang mga alaga kong halaman.

at ang matulog sa ilalim ng puno ng manga

sa papag kawayan...zzzzzz!