Parang daloy ng ilog, tuloy tuloy, kahit harangan sadyang hahanap ng paraan para makadaan.
Pare-pareho ang umpisa ng kuwento: magkaroon ng magandang buhay sa Pinas. Isang altar na nanghihingi ng maraming sakripisyo.
Unang una na ang pagkakalayo ng pamilya. Maganda nga ang ipon, ngunit paguwi ng Pinas wala na ang asawa, sumama na sa iba. Maganda nga ang bahay, nagkaroon nga ng negosyo, pero di nakikilala ng anak. Kung sabagay, kaunti lang naman ito sa mga nangyayari sa buhay OFW. Marami pa rin ang panalo, marami pa din sa huli ay natumbasan ang hirap ng ginhawa at ligaya.
Pag ito na ang usapan, di na pansin ang oras. Madaling lumipas hanggang sa pagpikit na Pinas ang nasa isip, hanggang sa pagtulog na Pinas ang nasa panaginip. Gigising sa umaga sa masakit na katotohanang: “wala pala ako sa Pinas.”
Ang bukas ng isang OFW, araw araw iba na ang kwento.
Dito pumapasok ang tanong na “Bakit?
sundan ang Kwento sa POC kung bakit sa isang OFW ang salitang Hindi ay Di pwede.
